مهارت گفتن خبر بد بیماری به بیمار یکی از مهم ترین و دغدغه هایی است که ذهن خانواده ها و پزشکان را به خود مشغول کرده است
مهارت گفتن خبر بد بیماری به بیمار یکی از اصول اولیه و ضروری به شمار می آید.
مهارت گفتن خبر بد بیماری به بیمار باید به گونه ای باشد تا کیفیت زندگی بیماران در ماه های باقیمانده عمرشان متلاطم نشود.
در اینجا با مهارت گفتن خبر بد بیماری به بیمار آشنا خواهید شد
یکی از دوستان پرسیدند که آیا خبر بد بیماری را به بیمار بدهیم یا خیر؟
ممکن است این خبر بد، خبر ابتلا به بیماری سخت باشد یا خبر اود بیماری یا خبر بدی در مورد بیماری باشد. آیا این خبر را به بیمار بدهیم یا نه؟
درست است که همه ی ما حق داریم راجب بیماری خود اطلاعات داشته باشیم، حق داریم بدانیم بیمار هستیم، حق داریم بدانیم در چه انداره ای بیمار هستیم.
این حق هر انسانی است منتهی از جانب ما خبردادن کار بسیار ساده ای نیست، ما می توانیم با نوع خبر دادمان بیمار را به سمت نا امیدی هدایت کنیم، یا می توانیم با نوع خبر دادمان بیمار را به سمت امید وبه سمت پذیرش مسئولیت هدایت کنیم .
نکته اول این است که زمانیکه می خواهیم خبر بیماری را به بیمار بدهیم باید ظرفیت و فرهنگ و درک آن بیمار را در نظر بگیریم.
مهارت گفتن خبر بد بیماری به بیمار
آیا اگر ما شدت بیماری او را بگوییم به آن کمکی می کند یا باورش این است که ما داریم کوچک نمایی می کنیم ومی افتد به ورته نا امیدی؟
آیا زمانیکه ما به او می گوییم مثلا تو دچار سرطان هستی آیا درکش این خواهد بود که من محکوم به مرگ هستم، یا اینکه آگاه به اینکه بیش از ۶۰ درصد بیماران مبتلا به سرطان بهبودی نسبی پیدا می کنند و طول عمر مناسبی می توانند داشته باشند کدام یک از این درک ها در بیماری ایجاد می شود و ما می خواهیم او را به کدام سمت هدایت کنیم ما نمی توانیم برخلاف ادراک بیمار عمل کنیم. ما نمی توانیم زمانی که خبری می دهیم به فرهنگ کسی که خبررا می شنود بی اعتنایی کنیم و باید متوجه باشیم که او چه چیزی را درک می کند این جنبه ای که به بیماری برمی گردد، جنبه دیگر به گوینده ی خبر بر می گردد.
ما زمانی که داریم خبر را می دهیم در واقع یک پیام گفتاری صرفا نمی رسانیم به بیمار ما داریم یک بسته اطلاعات به آن می رسانیم و زمانی که یک بسته اطلاعات می رسانیم فقط گفتارمان اهمیت ندارد بلکه زبان بدنمان و موج احساسی مان هم اهمیت دارد.
اگر ما خبری را با نا امیدی به یک بیمار بگوئیم خیلی متفاوت خواهد بود تا اینکه خبر را با امید به آن بدهیم می توانیم به بیمار بگوییم اوضاع سلامتی اش خوب نیست نیاز به درمان دارد نیاز به مداوا دارد نیاز به درمان های سخت دارد ممکن است مراحل سختی را بگذراند اما می تواند از پس آن بربیاید اگر باور داشته باشیم اینجاست که باورهای خود ما به عنوان دهنده ی خبر اهمیت پیدا می کند، احساس خود ما به عنوان دهنده خبر اهمیت پیدا می کند .
همیشه من می گویم زمانی که به یک سرطانی خبر را می دهیم خبر بیماریش را می دهیم به چشم یک بهبود یافته ی بالقوه به آن نگاه کنیم، نه به چشم یک مرده بالقوه.
به دلیل آماری که پزشکی به ما می دهد به بیمار نگویید متاسفم برای شما با تاسف نگویید بیمار را به چالش دعوت کنید او را به پذیرش مسئولیت دعوت کنید قبل از آن باید این فرهنگ را در خودمان رشد دهیم باید دانش خود را افزایش دهیم و فکر کنیم چگونه خبر را بدهیم که از همان لحظه بیمار با احساس مسئولیت و با احساس حمایت شدن آغاز کند به طی کردن مسیر بهبودی اش.
مهارت گفتن خبر بد بیماری به بیمار
وظیفه ما است موقعی که بیماری را به فرد اعلام می کنیم همزمان امید را هم به آن اعلام کنیم متاسفانه اکثر اوقات خلاف این اتفاق می افتد برای اینکه به اندازه کافی ما برای دادن خبر بد آموزش ندیدیم.
وظیفه ماست که به بیمار پذیرش مسئولیت بیماری را گوش زد کنیم، پذیرش مسئولیت بهبودی اش را گوش زد کنیم، وظیفه ما است که به بیمار این را اعلام کنیم که تنها نیست و از آن حمایت می شود.
همه این ها کارهایی هستند که ما در زمان دادن خبر بد باید انجام دهیم پس توصیه می کنم دادن خبر بد را به افرادی بسپارید که متخصص و حرفه ای هستند در این موضوع و به کسانی که متخصص و حرفه ای هستند توصیه می کنم دادن خبر بد را بیاموزند تا بتوانند همزمان با دادن خبر بد فرد را به چالش بهبودی هم دعوت کنند به آن اعلام کنند که حمایت می شود و همدلی خود را اعلام کنند آخرین خبر های خوب در مورد اقدامات برای بهبودی آن ها اعلام کند.
و یک تمنایی دارم از دوستان حرفه ای لطفا به بیماران زمان مرگ اعلام نکنید در این موضوع دوباره بیشتر صحبت خواهم کرد.
