نتایج دلسوزی و همدلی کردن با بیماران می تواند منجر به درک احساسات آن ها و کمک به روحیه آن ها شود که این موضوع می تواند مسیر زندگیشان را تغییر دهد.
نتایج دلسوزی و همدلی کردن با بیماران موضوعی است که در این سایت به آن پرداخته می شود.
سوال کرده اند که به نظر شما آیا نباید برای بیمار دلسوزی کرد؟
موضوع اینجا ست که خیلی از اوقات دلسوزی کردن نتایج خوبی در ارتباط با بیماران ندارد بیایید یک موضوعی را در این جا مورد بحث قرار دهیم و آن این است که دلسوزی کردن با همدلی کردن ۲ موضوع متفاوت است دلسوزی کردن به شکلی نوعی ترحم کردن است و برای فردی که آن را دریافت می کند خوشایند نیست مثل اینکه شما از یک موضع بالایی ایستاده اید و دارید به فرد ترحم می کنید.
در دلسوزی کردن فضای دور بودن از مشکل فرد وجود دارد بیشتر ما تفاوت بین دلسوزی کردن و همدلی کردن را نمی دانیم .
یک تفاوت بزرگ این است که دلسوزی کردن و همدلی کردن این است که زمانیکه ما همدلی می کنیم فرد را با تجربه ای که دارد از سر می گذراند، هر تجربه ای که هست هر چقدر دردناک است و هرچقدر ناخوشایند است برایش پذیرفته ایم اما زمانی که دلسوزی می کنیم ما آن تجربه را برای فرد انگار نمی پذیریم در حالیکه فرد در حال تجربه کردن شرایط سخت هست دلسوزی کردن به این صورت است که می گوییم ای کاش که تو درگیر این شرایط سخت نبودی درحالیکه هست و عملا چنین خواسته ای یک خواسته ی بی پایست.
نتایج دلسوزی و همدلی کردن با بیماران
اما همدلی کردن یعنی فرد را در حالی که دچار مشکل است قبول می کنیم و شروع می کنیم در واقع با کفشش آن راه رفتن.
می توانیم فکر کنیم اگر به جای آن بودیم دوست داشتیم چه چیزهایی بشنویم، می توانیم فکر کنیم که اگر به جای بیمار بودیم ممکن بود چه نیازهایی داشته باشیم دوست داشتیم چگونه با ما برخورد شود آیا ترحم شدن را دوست داریم؟ ایا برخورد از بالا را دوست داریم وقتی ما برای فرد دلسوزی می کنیم در یک فضای دوری این کار را انجام می دهیم انگار ممکن نیست که ما خودمان یک زمانی دچار آن مشکل باشیم.
نتایج دلسوزی و همدلی کردن با بیماران
اغلب اینطور پیش می آید که افراد از دلسوزی کردن برای آن ها ناراحت می شوند با فردی که برایشان دلسوزی می کند احساس نزدیکی نمی کنند. اما همدلی مهارتی است که باید ما یاد بگیریم باید یاد بگیریم چگونه با کفش دیگران راه برویم باید یاد بگیریم چگونه کلمات و جملاتی را پیدا کنیم که حاوی پذیرندگی باشند توهین درونشان نباشد، سرزنش درونشان نباشد ودر عین حال پیشنهاد کمک در آن ها باشد موضوع همدلی این است همه ما ممکن است که دچار مشکلی که فرد بیمار با فرد نیازمند مراقب شده بشویم همه ما باید مراقب اطرافیانش باشیم پس آن مشکل را مثل مشکل خودمان نگاه کنیم و سعی می کنیم کمک کنیم مشکلی که ممکن است در حال حاضر داشته باشیم ولی هیچ بعید نیست که در آینده ما هم گرفتار آن شویم این است که دلسوزی تسکین دهنده نیست ولی همدلی تسکین دهنده است ما نمی گوییم که نسبت به افرادی که بیمار هستند یا افرادی که دارند از فرد بیمار مراقبت می کنند احساسی نداشته باشیم نسبت به آن ها بی تفاوت باشیم بلکه می گوییم مهارت همدلی یاد بگیریم تا بتوانیم به همدیگر واقعا کمک کنیم بدون آنکه احساس بد در هم ایجاد کنیم در مورد پرورش مهارت همدلی باز در این سایت صحبت خواهیم کرد.
نتایج دلسوزی و همدلی کردن با بیماران
