داشتن روحیه و انگیزه ی بهبودی در بیمار باعث می شود تا آن ها در کنار خانواده امید به زندگی بیشتری پیدا کنند.
داشتن روحیه و انگیزه ی بهبودی در بیمار موضوع قابل بحث در این مقاله می باشد.
یکی از دوستان پرسیدند که من مبتلا به بیماری سرطان هستم و قرار است شیمی درمانی شوم موهایم را از دست خواهم داد و نمی دانم که چگونه با دختر سه ساله ام که همیشه متوجه حال من است برخورد کنم تا او ناراحت نشود؟
پاسخ من این است که کودکان خصوصا در سنین پایین بیش از اینکه رویدادها برایشان اهمیت داشته باشد واکنش های احساسی اطرافیانشان را دریافت می کنند اگر واکنش شما و همسرتان نسبت به اتفاقی که دارد رخ می دهد یک اضطراب شدید، غم شدید و نگرانی و ترس باشد حتما این احساس ها به این بچه ی سه ساله منتقل خواهد شد حالا شما هر سخنی که بگویید برای پیشگیری کردن اما در صورتی که احساس واقعی تان، اضطراب و ترس و نگرانی باشد اگر احساس واقعی شما احساس درماندگی باشد همه ی این احساس ها به آن بچه منتقل خواهد شد.
داشتن روحیه و انگیزه ی بهبودی در بیمار
ما نمی توانیم بگوییم که به آن بچه چه چیزی بگویید ما می توانیم توصیه کنیم که اضطراب هاب خودتان را مدیریت کنید .
شاید نیاز به مداخله ی تخصصی داشته باشید برای کاهش اضطراب و ترس تان، شاید نیاز به دانش داشته باشید برای اضطراب و ترس تان اما هر سخنی که به این دختر سه ساله بگویید اگر ترس را در چشمان شما بخواند اگر درماندگی و نا امیدی را بخواند هیچ فایده ای برای آرام کردن او نخواهد داشت ما نمی گوییم که شما بیماری سرطان را که حتما برای شما استرس زا است به یک رویداد شاد تبدیل کنید یا مایه ی بازی و تفریح قرار دهید، نه اصلا منظور ما این نیست اما واقعا تغییری در زندگی شما اتفاق افتاده و شما هرگز نمی توانید آن تغییر را از کودک خود پنهان کنید حتی از حیوان خانگی و گل و گیاهان خانه خود را هم نمی توانید این تغییر را پنهان کنید چه برسد از فرزندتان پنهانش کنید.
در هر صورت خانواده وارد چالشی شده و حتی آن بچه سه ساله هم نقشی در این چالش خواهد داشت.
ما نمی توانیم نقش آن بچه سه ساله را هم در عبور از این چالش نفی کنیم، آن بچه مایه ی امید است، مایه ی شادی است، نشانه ی ادامه زندگی است و اینجا به نکته ای اشاره میکنم که در مورد آن بیشتر توضیح خواهم داد.
داشتن روحیه و انگیزه ی بهبودی در بیمار
خیلی از افراد وقتی بیمار می شوند احساس می کنند که وارد سفر بیماری شده اند، خیر به این صورت نیست ما زمانی که بیمار می شویم باید احساس کنیم وارد سفر بهبودی شده ایم و تمرکزمان را بگذاریم روی بهبودی یا یک تغییرات سالم در زندگی خود ایجاد کردن و این تغییرات سالم ایجاد کردن می تواند حتی هیجان انگیز باشد، حاوی درک های جدید باشد، حاوی ضرورت های جدید باشد، چیزهایی در زندگی مان تغییر کنند که همیشه دوست داشتیم آن ها تغییر دهیم، قطعا رفتن به سفر بهبودی تنها امکان پذیر نیست همه ی خانواده با هم در سفر بهبودی همراه می شوند و همان طور که گفتم هر کدام نقش خودشان را ایفا می کنند پس توصیه های من این است، سطح استرس و اضطراب های خود را پایین بیاورید اگر خودتان نمی توانید اینکار را انجام دهید حتما از متخصصین کمک بگیرید، بیماری را یک سفر بهبودی برای متحول شدن به یک سبک زندگی سالم تر در نظر بگیرید و فرزند خودتان را در این سفر مشارکت دهید، نقشی در اندازه های خودش به او بدهیم. بسیاری از افراد به ما مراجعه می کنند و شاکی هستند از اینکه من کودکی نداشتم چون نقشی فراتر از کودک به من داده بودند، میخواهم خواهش کنم که از این کار پرهیز کنید و این سفر بهبودی را دست مایه ای قرار بدهید برای اینکه پیوندهای عاطفی خانواده با هم محکم تر شود، یکپارچگی خانواده بیشتر شود و اگر کودک شما این ها را احساس کند فرآیندی که شما در آن هستید برای اینکه برای شما سخت و درد آور است برای او یک تجربه خواهد بود، تجربه ای که بخش های دردناک و سخت دارد اما در مجموع مفید است شما نمی توانید بچه هایتان را از تجربه کردن شرایط خودتان دور کنید یا منع کنید اما می توانید این شرایط را برای آن ها به صورت یک تجربه مفید در بیاورید.
داشتن روحیه و انگیزه ی بهبودی در بیمار
