روانشناسی سوگ موضوع مهمی است و برای بیمارانی توصیه می شود که پذیرش واقعیت برای آن ها سخت است و با غم از دست دادن عزیزشان نمی توانند کنار بیایند.
روانشناسی سوگ مبحثی است که با بیان یک پرسش به پاسخ آن و راهنمایی شما می پردازیم.
سوال کرده اند که حدود یک سال و نیم پیش پسر عمه ی من در یک تصادف رانندگی از دنیا رفت اما متاسفانه عمه ی من هنوز بعد از این مدت به آرامش نرسیده است او هنوز مثل روزهای اول گریه می کند و از رفتن نزد روانپزشک هم سر باز می زند. آیا این حال طبیعی است؟
پاسخ این است که خیر. بعد از یک و سال و نیم این شدت از عزاداری طبیعی نیست به نظر متخصصین فرآیند سوگواری از مرحله ی اولیه ی نا باوری تا آخرین مرحله که پذیرش است کلا باید ۶ ماه طول بکشد و اگر بیشتر از ۶ ماه سوگواری طول بکشد باید فرد تحت درمان قرار بگیرد. منظور ما البته این نیست که حتما نیاز به دارو دارد یا باید اقدامات روانپزشکی و دارو درمانی برای او انجام شود بلکه منظور ما طی کردن دوره ی درمانی برای سوگواری است. ما در مورد مشاوره ی سوگ مباحثی را خواهیم داشت.
روانشناسی سوگ
در هر صورت فرآیند سوگ در انتها به نوعی پذیرش می رسد، پذیرش واقعیت ناگزیر، پذیرش اینکه با وجودی که اتفاق ناگواری رخ داده است ما باید به زندگی خود ادامه دهیم.
نقل می کنند از بزرگی که فردی پدرش از دنیا رفته بود به آن مراجعه می کند و به او می گوید که آیا تو می توانی کاری کنی که پدر من زنده شود؟ من دلم برای او تنگ شده است و باور نمی کنم که از دنیا رفته است.
آن بزرگ به او می گوید بله می توانیم چنین کاری انجام دهیم باید حلوا بپزیم اما آردش را باید خودت تهیه کنی از خانه ای که تا حالا در آن خانواده کسی از دنیا نرفته باشد؛ آن مرد که پدرش را از دست داده بود خوشحال می شود و در آن شهر خانه به خانه می گردد تا بتواند آردی را تهیه کند که حلوایی از آن پخته شود که با خوردن آن پدر موت وفایش به دنیا بازگردد و آن بتواند دوباره پدرش را ببیند اما هیچ خانواده ای را پیدا نمی کند که در آن تا به حال کسی از دنیا نرفته باشد و این جاست که متوجه ی ناگزیر بودن مرگ می شود و این که این موضوع، موضوع همه است متاسفانه ما جوری با این موضوع برخورد می کنیم انگار واقعا پرهیز از آن ممکن است.
از دست دادن فرزند البته بسیار ناگوار است در اکثر این موارد فرد نیاز به مشاوره ی سوگ دارد و ای کاش زودتر برای این خانم روند درمانی سوگواریشان آغاز می شد چون مدت زمان یک سال و نیم واقعا زمان طولانی است احتمالا در این زمان احتیاج به دارو درمانی داشته باشند.
روانشناسی سوگ
سوگواری قطعا می تواند زمینه های برخی از بیماری های خلقی خصوصا افسردگی را فعال کند.
توصیه ی من به خانواده ی ایشان بردن آن شخص به نزد روانشناس و روانپزشک است و نیز همدلی کردن.
زمان هایی است که فرد سوگوار چون احساس می کند با او همدلی نمی شود به نحوی حالش بدتر می شود متاسفانه ما آرام کردن افراد را به خوبی بلد نیستیم، خیلی از ما آدم ها را حتی به خاطر غمگین و ناراحت بودن سرزنش می کنیم عوض اینکه آن ها را درک کنیم یا حتی به آن ها ضربه می زنیم مثلا به آن ها می گوییم ببین چه کسی از تو ناراحت بوده که حالا خداوند فرزندت را از تو گرفته است؟ و ببین چه خطایی مرتکب شدی که این اتفاق برای تو افتاده است این برخوردها به شدت بی رحمانه و ناشایست است و در نهایت اطرافیان حتما باید متوجه غیر عادی بودن طولانی شدن زمان سوگواری باشند و آن را طبیعی محسوب نکنند و با حمایت سالم از فردی که سوگوار است آن را به سمت پذیرش و ادامه ی زندگی ترغیب کند.
