دغدغه ی والدین به فرزند سندروم داون مشکل جامعه ی امروزی است به طوری که اطرافیان این خانواده ها با تهمت زدن و مقصر نشان دادن مادر یا پدر در این بیماری باعث ناراحتی و افسردگی این والدین می شود.
دغدغه ی والدین به فرزند سندروم داون موضوع مهمی است که هر چه سن زوج ها بالاتر رود احتمال داشتن فرزند با این مشکل هم بیشتر می شود.
سوال کرده اند که پسر ۸ ساله ی من مبتلا به سندروم دان است من و پدرش در حد توانمان همه ی امکانات را برای او فراهم می کنیم اما مشکل من این است که شوهر من و بعضی افراد خانواده اش مانند یک مجرم به من نگاه می کنند چون من در سن بالا ازدواج کرده ام و مدتی نیز طول کشید تا بچه دار شدیم واقعا نمی دانم چه کنم لطفا من را راهنمایی کنید؟
دغدغه ی والدین به فرزند سندروم داون
این روزها بحث در مورد خشونت علیه زنان داغ است.
می توانیم بگوییم که این هم نوعی خشونت بر علیه زنان است. مقصر قلمداد کردن و تهمت زدن به یک فرد بابت رویدادی که ما آن را مسئولش می دانیم و محروم کردن آن از داشتن احساس خوشایند می تواند از مصداق های خشونت باشد.
درست است که با بالا رفتن سن میزان احتمال به دنیا آوردن یک بچه ی مبتلا به سندروم دان بالا می رود اما موضوع به این سادگی ها هم نیست.
افرادی که در همان سن بالا بچه دار می شوند و یا در سن پایین تر بچه دار می شوند بهتر است که تحت بررسی های غربال گری قرار بگیرند در بسیاری از این مشکلات هم اصلا نقش مادر یک نقش کلیدی نیست متاسفانه زمانی که ما دارای یک فرزند با مشکلات خاص می شویم عادت داریم که به نوعی همدیگر را مقصر بدانیم قبلا هم من مقداری راجب این موضوع صحبت کردم چه نتیجه ای از این مقصر دانستن حاصل می شود جز اینکه توان یک فردی را که باید مراقبت عاطفی و مراقبت احساسی از آن بچه انجام دهد را تضعیف می کنیم، احساسش را نسبت به خودش و نسبت به آن فرزند خراب می کنیم. آیا واقعا این مقصر دانستن ها پایه و اساس علمی دارد؟ در اکثر قریب به اتفاق موارد، خیر.
این مقصر کردن ها صرفا یک تخلیه ی احساسی است نه منطقی است و نه فرجام خوبی دارد.
مانند خیلی از انواع دیگر خشونت علیه زنان که از منطق سالمی پیروی نمی کنند و بسیاری از اوقات صرفا تخلیه های هیجانی احساسی هستند که البته در درازمدت حال خود فرد را هم خوب نمی کند، اساساً این که ما فکر کنیم می توانیم با بد کردن حال فرد دیگری می توانیم حال خودمان را خوب کنیم یک ذهنیت باطل است.
دغدغه ی والدین به فرزند سندروم داون
خانواده باید جایگاه احساس امنیت، آرامش و مهر باشد همه ی اعضای خانواده باید از ساختار مهر آمیز خانواده از حمایت و حفاظت کنند.
زمانی که ما احساس های ناسالم و ناخوشایند یا حتی عقده هایمان را در محیط خانواده تخلیه می کنیم در واقع داریم فضای امن و آرامش بخش خودمان را از بین می برد و آزار دادن کسانی که می توانند برای ما سرچشمه ی محبت باشند در واقع ما داریم خودمان را از محبت محروم می کنیم من می توانم به این خانم توصیه کنم که حتما همسرش را برای مشاوره به نزد یک پزشکی ببرد، نزد یک بزرگتری ببرد که همسرشان ایشان را قبول دارد و می تواند راهنمایی اش کند تا بتواند رفتار بهتری داشته باشد اما مشکل اصلی زمانی وجود دارد که ما با فردی روبه رو هستیم که از کسی حرف شنوی هم ندارد، متاسفانه خیلی از ما به بیماری خود محق پنداری یا همه چیز دانی مبتلا هستیم.
نکته ی دیگری که باید از تصمیم گیران فرنگی در سطح کلان خواسته شود برخورد فرهنگی به صورت عمومی با چنین مواردی است شاید با کارکردن روی فرهنگ تخلیه سالم احساسات ناخوشایند حتی خشونت اجتماعی هم کاهش پیدا کند علاوه بر اینکه می توانیم انتظار داشته باشیم چنین برخوردهایی در خانواده ها نیز کمتر دیده شود.
دغدغه ی والدین به فرزند سندروم داون
