همدردی با والدین کودکان اوتیسم و حمایت از آنها نیازمند مطالعه و کمک گرفتن از یک فرد متخصص است و پذیرفتن اینکه فرزندشان دچار مشکل است برای آنها آسان نیست.
همدردی با والدین کودکان اوتیسم پرسش است که در این سایت به پاسخ آن پرداخته ایم.
سوال کرده اند که پسر ما ۵ ساله است و برای او تشخیص اوتیسم داده شده است با اینکه او را نزد پزشکان و متخصصان زیادی برده ایم و تقریبا همه ی آن ها در این تشخیص موافق هستند اما مادرش از پذیرفتن اینکه کودک ما اوتیسم دارد خودداری می کند و احساس می کنم که این موضوع گاهی باعث توهین کردن او در مراقبت از پسرمان نیز می شود، لطفا من را راهنمایی کنید؟
همدردی با والدین کودکان اوتیسم
به نظرم باید با این مادر همدلی کنیم، طبعاً پذیرفتن اینکه فرزند عزیز ما دچار مشکل است برای بسیاری از ما آسان نیست بیایید قبول کنید که خود همین پذیرفتن، احساس های ترس و اضطراب را ممکن است به همراه داشته باشد اما بیشترین چیزی که ما را مضطرب می کند برچسب بیماری است.
این برچسب اغلب دارای وزنی است که ما به عنوان مراقب و همراه بیمار ناچار به تحمل آن وزن هستیم.
سنگینی این وزن اغلب به فرهنگی بر می گردد که ما در آن زندگی می کنیم، متاسفانه ما در ایران فرهنگ برخورد با بیماری ها و ناهنجاری ها ضعیف است و این برچسب ها را باز سنگین تر می کند قطعا یک مادر که امر مراقبت از فرزندش را بر عهده گرفته است به غیر عادی بودن یا نا به هنجار بودن اوضاع واقف است و خودش می داند که در این شرایط نیاز به توجه و مواظبت بیشتری وجود دارد اما برچسب ها چه کار می کنند؟
برچسب ها موجب جدایی می شوند، برچسب ها یک نگاه اجتماعی را نمایندگی می کنند خیلی از اوقات برچسب ها پیام آور نوعی احساس تقصیر کاری هستند و احساس گناه و شرمساری و خود سرزنش گری را تحمیل می کنند.
یک وقت هایی این برچسب ها یعنی لزوم تنها ماندن مخصوصا زمانی که ما با شرایطی رو به رو هستیم که در دیدگاه اجتماعی به خوبی شناخته نشده است.
من به یاد می آورم که یک بیمار مبتلا به سرطان خون توسط خانواده اش عملاً ایزوله و تحریم شده بود چون خانواده تصور می کردند که سرطان خون مسری است در حالی که همه ی ما می دانیم که چنین نیست البته گاهی این برچسب ها که زده می شود چندان تخصصی نیستند و به خود موضوع بیماری ربط ندارند مثلا ما ممکن است توانایی های جسمی، روانی یا ارتباطی افراد را مورد قضاوت قرار دهیم و آن ها را با الفاظ رکیک یا نام های ناشایستی خطاب کنیم.
همدردی با والدین کودکان اوتیسم
شاید عدم پذیرش این مادر نپذیرفتن برچسبی است که به فرزندش زده می شود.
آن نمی خواهد که فرزندش تنها بماند، شاید آن نمی خواهد که فرزندش یک فرد متفاوت عجیب و غریب دیده شود در حالی که به مشکل داشتن فرزند واقف است اما در زمان هایی که یک یا هر دوی والدین داشتن مشکل فرزند را انکار می کنند این نتیجه نوعی اجتناب بیمارگونه است که حتی ممکن است مانع از اقداماتی شود که برای مراقبت و بهبودی و درمان آن کودک لازم است.
خلاصه اینکه ما باید با برخورد بر اساس برچسب ها در سطح فردی، خانوادگی و اجتماعی روبه رو شویم و سعی کنیم برچسب های قضاوت گرانه را حل کنیم در عین حال نباید به مشکل کودک یا فرد نیازمند مراقبت بی توجه باشیم، در صورت این بی توجهی فرد نیاز به آموزش، آگاه سازی و یا شاید حتی درمان برای اضطراب ها یا حالت هایی مانند افسردگی و واکنش های سوگ ناشی از روبه رویی با شرایط تنش زای غیر قابل قبول داشته باشد.
همدردی با والدین کودکان اوتیسم
