امید به زندگی در سالمندان با بالا رفتن سن و بازنشستگی آنها کم تر می شود و ممکن است در معرض آسیب های جسمانی وبیماری های مختلف دچار شوند.
امید به زندگی در سالمندان و ازدواج مجدد آنها موضوع قابل بحث در این سایت می باشد.
من دکتر بیژن نوذری هستم مشاور شما در وب سایت yaresevom.com
سوال کرده اند که پدر من از سن ۷۰ سالگی ناگهان به فعالیت هایی روی آورده است که مخصوص به جوانان است او دوست دارد به ورزش های گاه سنگین بپردازد و کارهای هیجان انگیز انجام دهد و به تازگی پس از ۷ سال که از فوت مادرمان می گذرد اعلام کرده است که می خواهد ازدواج کند، آیا به نظر شما این رفتار طبیعی است؟
امید به زندگی
خب اینکه چه رفتاری مربوط به چه سنی و مخصوص چه سنی است در واقع یک کد گذاری و باور اجتماعی است حقیقت این است که ما در طول در زندگی خود بر حسب توانمندی هایی که داریم می توانیم کارهایی را انجام دهیم و از پس آنها بر بیاییم.
پژوهش هایی که در دانشگاه هاروارد انجام شده است و مطالعاتی که بر روی ۱۰۰ ساله های سالم صورت گرفته است این را تایید می کند که در حقیقت این تقسیم بندی های مجازها و غیر مجازهای سنی که ما الان در فرهنگ خود به صورت نوعی حکم بدیعی به آن نگاه می کنیم مجموعه ای از کد گذاری های فرهنگی هستند که بر سلامتی ما هم تاثیر می گذارند و اگر ما از این کد گذاری ها عبور کنیم و این کد ها را تغییر دهیم بهتر می توانیم قابلیت های حقیقی خودمان را بروز دهیم این بدان معنا نیست که هر کسی با هر اندازه از توانایی که در خودش پرورش داده است قابلیت انجام هر کاری را دارد بلکه این بدان معنا است که ما می توانیم توانایی های خودمان را هر زمان که بخواهیم و در سنی که باشیم تقویت کنیم و پرورش دهیم.
مطالعه بر روی ۱۰۰ ساله های سالم نشان دهنده ی یک سری الگوهای ذهنی و زندگی کردن است.
یعنی انتخاب سبکی از تفکر و زندگی که شامل این می شود که هیچ زمانی برای هیچ کاری دیر نیست مسلماً کسی که دانش و مهارتی را نیاموخته است قابلیت به اجرا در آوردن و عمل کردن به آن دانش و مهارت را ندارد اما نکته ای که ما می خواهیم بگوییم این است که هیچ زمانی برای کسب دانش و مهارت دیر نیست.
امید به زندگی
طبعاً اگر این آقای ۷۰ ساله قبلا به ورزش نپرداخته باشند ناگزیر خواهند بود از ورزش های سبک تر آغاز کنند.
طبعاً ایشون اگر کاری را بلد نباشند ناگزیر خواهند بود یاد بگیرند اما نکته اینجاست که این قابلیت ها در ما در هر سنی وجود دارد.
قضیه ی ازدواج کردن والدینی که جفت خودشان را از دست داده اند و در سنین بسیار بالا زندگی می کنند خیلی اوقات برای فرزندانشان حتی به صورت یک ممنوعیت در می آید اما آیا واقعا می شود یک انسان را به تنهایی در طول زمان محکوم کرد؟ این باز هم به این معنا نیست که ما به صورت چشم بسته و نسنجیده اعمالی را انجام دهیم اما اگر سنجیده و عقلانی پیش برویم می توانیم یک روش و منش مفید را در پیش بگیریم. این پیش فرض یک فرد ۷۰ ساله حتما در شرایط ذهنی و عاطفی منجمدی زندگی می کند و توان ازدواج کردن ندارد صرفا یک پیش داوری و سوگیری اجتماعی است در اصل ما ناگزیر هستیم برای برخورد واقعی، سوگیری و پیش داوری هایی را که فرهنگ اجتماعی در ما بارگذاری کرده است مورد تجدید نظر قرار دهیم و به واقعیت توانمندی های فردی که با آن روبه رو هستیم بپردازیم بدون اینکه هیچ انسانی را در هیچ سنی به ناتوانی و گوشه نشینی و تنهایی محکوم کنیم.
امید به زندگی
