قطع نخاع کمری شده و نگرانی والدین او در مورد سلامت روحی او پس از گذشت دو سال از سانحه.
قطع نخاع کمری و مشکلات و ناتوانایی ها و در نتیجه انزوا و گوشه گیری او به دلیل قطع امید کردن از بهبود خود و بازیابی توانمندی ها.
سلام دوستان، من دکتر بیژن نوذری هستم، مشاور شما. امروز می خواهم به پرسش مادری پاسخ بدم که پرسیده اند: پسر من دو سال پیش، در جریان یک تصادف موتور سیکلت، دچار قطع نخاع کمری شد.
او توان حس و حرکت پاهایش را از دست داده و برای حرکت از ویلچر استفاده می کند. اوایل شوق زیادی برای پیشرفت و بهبود خود داشت و فیزیوتراپی و برنامه های ورزشی را جدی می گرفت. اما اکنون چند ماه است که انگار انگیزه های خود را از دست داده؛ گوشه گیر شده و تمایلی به فعالیت ندارد. من نمی دانم چه کنم. لطفا مرا راهنمایی کنید.
قطع نخاع کمری
پاسخ:
قطع نخاع کمری، طبعا، برای کسی که، قبلا جوانی بوده که از سلامتی نسبی برخوردار بوده؛ آسیب دیدن ناگهانی در تصادف، می تواند بسیار ناراحت کننده و دشوار باشد. نکته ای که برای ما مراقبین مهم است، این است که باید متوجه سیر تحول درونی فرد، در زمان کنار امدن با ناتوانیش، باشیم. به عنوان مثال، ممکن است که فرد، اوایل، امیدوار باشد که بهبود یابد و بتواند توانایی های خود را به خوبی و به طور کامل، به دست بیاوردو زمانی که متوجه می شود که بخشی از توانایی ها برای او قابل بازیابی نیستند، دچار افسردگی و ناامیدی می شود.
این عزیزان، بالا و پایین های زیادی را تحمل می کنند و یک مشاور که آگاه به موضوع توان یابی باشد، می تواند در اینجا، کمک بسیاری داشته باشد. در این میان، گروه های حمایتی نیز، از نقش زیاد و مهمی برخوردار هستند و می بایست از آن ها کمک گرفت تا بتوان با همراهی هم، از این بالا و پایین ها، عبور کرد و یک زندگی فعال، مولد، سالم و شاد، داشت.اگر احیانا، آن آسیب جسمی و ناراحتی ها، زمینه بیماری های روانی را، در فرد، فعال کره باشد؛ نیاز به درمان دارد و حتی ممکن است نیاز به دارو درمانی داشته باشد.
همانطور که گفته شد، در روند مراقبت سالم، یکی از اصول این است که، حتما می بایست از یک مشاور آگاه کمک گرفت.
منظور از کلمه آگاه، آگاه بودن نسبت به شرایط خاص است.
معمولا موسساتی که در جهت حمایت اجتماعی از این عزیزان، حمایت می کنند، افرادی را به عنوان مشاور، در کنار خود دارند و می شود از آن ها کمک گرفت.
توصیه من به این خانم( مادر ) این است که، اصول همدلی را رعایت کنند و به مطالبی که ما در مورد همدلی و اصول دیگر مراقبت سالم که در موردشان صحبت کردیم، رجوع کنند. نکته حائز اهمیت، این است که، زمانی که فردی دچار چنین آسیبی و مبتلا به حالت ناامیدی و انزوا می شود،ما نباید آن را بی اهمیت تلقی کنیم و نادیده بگیریم؛ همانطور که نباید هم، با او با ترحم برخورد کنیم و در عین حال، نباید فکر کنیم که او همیشه در این حالت باقی می ماند؛ همیشه، راه چاره ای هست. انسان ها، بسیار بیشتر از آنچه که به نظر می آید، توان تغییر و سازگار شدن با شرایط جدید را دارند؛فقط می بایست، راه های آن را بیاموزند و نیرو و انگیزه لازم و کافی، برای عبور از آن مسیر ها را ، در خودشان پید کنند.
در این زمان ها، می بایست از نصیحت کردن، سرزنش کردن و برخورد های منفی، دست برداشت و در عوض، می بایست نگاه مثبت خود را حفظ کنیم. این ما هستیم که باید به عنوان مراقب، زمانی که عزیزمان که آسیب دبده، ضعف روحی پیدا می کند، باید دست او را بگیریم و بلندش کنیم. باید حتما روحیه خود را حفظ کنیم.در سفر بهبودی، موضوع فقط این نیست که فرد، سلامتی جسمیش را بازیابی کند.
سفر بهبودی، به معنای بهبود کیفیت زندگی در همه حوزه ها ست و ما باید، به آن سمت حرکت کنیم تا همسفر مقتدر، اگاه و پرمهری، برای این سفر، باقی بمانیم.
قطع نخاع کمری
