فرد دچار اختلال دوقطبی مبتلا به نوعی بیماری روانی است که خلق و خوی این فرد در دوره های مختلف زندگی تغییر می کند و رفتارهای ثابتی ندارند.
فرد دچار اختلال دوقطبی به دلیل دگرگونی رفتاری که دارد ممکن است حتی از داروهایی که برای درمانش استفاده می کند خسته و خشمگین شود که در ادامه ی مطلب به این موضوع می پردازیم.
من دکتر بیژن نوذری هستم مشاور شما در وب سایت yaresevom.com
سوال پرسیده اند که برادر من ۵ سال است به دلیل ابتلا به بیماری دو قطبی دارو مصرف می کند. او به گونه ای با ما برخورد می کند که انگار ما او را مجبور به مصرف دارو کرده ایم در حالی که اگر داروهایش را مصرف نکند بسیار بد حال می شود مدام با ما بر سر میزان و زمان مصرف دارو چانه می زند تا حتی که ما را خسته کرده است. من احساس می کنم که به شدت از دست او عصبانی هستم لطفاً بگویید چه باید کنم؟ چگونه به خودم کمک کنم؟
فرد دچار اختلال دوقطبی
در اینجا باز ما با یکی دیگر از جنبه ی انکار بیماری روبه رو هستیم.
البته این برادر شما در مورد او صحبت می کنیم احتمالاً از اینکه مجبور است دارو مصرف کند خشمگین هم است زیرا این برخوردی که با شما می کند نشان دهنده ی یک خشم انفعالی است. بازتاب این خشم در شما که برادر او هستید یک رنجش و ناراحتی درونی است. زمان هایی پیش می آید که ما خصوصاً اگر دچار کمبود تعادل های روانی باشیم از اینکه حال بد خودمان را به دیگران منتقل کنیم احساس خوبی می کنیم اینجاست که ما در واقع نباید اجازه دهیم که توسط یک آدم بد حال از یک اندازه ای بیشتر حالمان بد شود چون این مانند این است که ما به دحالی آن و ب بیماری آن کمک می کنیم.
یکی از مباحث میدان دهی ناسالم این است که ما میدان دهی می کنیم به بیماری برای اینکه از وضعیت بیمار گونه ی فرد حالمان بد می شود به نحوی می خواهیم از این حال بد خودمان را خلاص کنیم و در نتیجه میدان دهی می کنیم به بیماری و اجازه می دهیم که ان بیماری عملاً ما و زندگی ما را کنترل کند در حالی که این خدمت به بیمار نیست بلکه خدمت به بیماری است به این برادر عزیز توصیه می کنم مباحث مرتبط با خودمراقبتی را که ما در وب سایمان در موردش صحبت کردیم و چند گفتار در موردش داشتیم مورد مطالعه قرار بدهند و آن دستورالعمل هایی را که ما در آنجا گفتیم تا حد توانشان به کار ببندند تا بتوانند تعادل ذهن داشته باشند.
فرد دچار اختلال دوقطبی
این را به یاد داشته باشید که اگر فردی نتواند حال ما را خراب کند تدریجاً از این کار دست برمی دارد اما اگر بتواند این کار را انجام دهد شاید انگیزه ی ادامه دادن به رفتار نادرست آن تقویت شودو ما دیرتر بتوانیم از آن رفتار نادرست خلاص شویم.
نکته ی دیگر اینکه فردی که دچار اختلال دوقطبی است به دلیل ماهیت مشکلش می داند که دچار اختلال است همچنین می داند که نیاز به دارو دارد یعنی یک فرد دچار توهمات اغلب نیست که نسبت به بیماری خودش ناآگاه است می توانیم بگوییم این چانه زنی بیشتر یک اختلال رفتاری است تا مشکلی باشد که مربوط به خود بیماری فرد باشد شاید احساسی است که او از بیماری اش دارد، احساس نگرانی، احساس اضطراب، احساس ترس، احساس رنجش، شاید یک احساس قربانی بودن را دارد حمل می کند و به این صورت دارد این احساس بد را با ما سهیم می شود در هر صورت نتیجه می گیریم که مجال دادن به فرد برای بیان احساسش و برخورد همدلانه نیز یکی دیگر از راه های برخورد با این برادری است که از مصرف دارو خیلی خوشحال نیست.
فرد دچار اختلال دوقطبی
