بهانه قرار دادن فرزندان به منظور ادامه ی زندگی ناهنجار راه حل مناسبی نیست زیرا این اقدام خودش برای فرزندان آسیب زا است و از این ناهنجاری هایی که در زندگیشان وجود دارد باعث می شود که آنها احساس گناه و مسئولیت در ادامه ی زندگی کنند.
بهانه قرار دادن فرزندان برای ادامه ی زندگی اقدامی درست نیست زیرا فرزندان بخشی از دلیل برای ادامه ی زندگی هستند نه همه ی آن دلیل!
من دکتر بیژن نوذری هستم مشاور شما در وب سایت yaresevom.com
خانمی سوال کرده اند که خواهرم ۲۲ سال است ازدواج کرده است و یک زندگی زناشویی کاملاً ناهنجار دارد، شوهر او به طور مشخص از بیماری اختلال شخصیت رنج می برد و ۲ فرزند پسر ۲۰ ساله و ۱۶ ساله ی او همیشه از خانه فراری هستند با اینکه خواهرم زن توانمندی است و همه ی کارهای منزل نیز برعهده ی او است و حتی همه ی مخارج را نیز خودش تامین می کند اما هرگاه به او می گوییم برای زندگی اش چاره ی جدی بیندیشد به ما می گوید نمی توانم و من فرزند دارم در حالی که فرزندانشان خودشان مایل به تغییر جدی زندگی هستند لطفا من را راهنمایی کنید. ما چه برخوردی باید کنیم؟
بهانه قرار دادن فرزندان
سوال مفصلی است و جوانب مختلف دارد.
ابتدا می خواهم به یک نکته اشاره کنم و آن این که زمانی که یک فردی در یک زندگی نا مناسب به سر می برد و آن زندگی نیاز به تغییرات جدی دارد اما از آن تغییرات جدی فرار می کند یا اجتناب می کند یا خودداری می کند با ضرورتشان را انکار می کند این موضوع خود آن فرد هست هر بهانه ای هم اگر برای ما بیاورد بالاخره این بهانه ها تمام شدنی هستند مثلا می گوییم بهانه ی فرزند بالاخره فرزندان بزرگ می شوند و نکته ی دیگر این که بهتر است ما فرزندانمان را در این زمان ها به عنوان بهانه مطرح نکنیم چون این خودش برای آن فرزندان آسیب زا است، فرزندان از این ناهنجاری که در زندگی ما وجود دارد احساس خطا می کنند و خودشان را مسئول ادامه ی آن شرایط ناگوار می دانند.
در مورد ناگوار بودن شرایط اما شاید ما که از بیرون نگاه می کنیم تصور میکنیم که این شرایط ناگوار است.
شاید آن فردی که داخل آن شرایط است حالا با لنگر ترس یا با لنگر یک سری منافع یا حتی با احساس بی حسی و کرختی که در نتیجه ی فشار طولانی اتفاق می افتد یا قرار گرفتن در بازی های روانی و جو سازی های مختلف زیاد این ناهنجار بودن را احساس نکند.
من موردی را سراغ دارم که یک پسر ۱۹ ساله یک روز همه ی خانواده را جمع کرد و به آن ها گفت که مادرم درست است که همیشه به شما می گوید که زندگی خوبی دارد اما زندگی ما اصلا خوب نیست و اینجا دارم اعلام می کنم که مادرم من را بهانه ی ادامه ی زندگی ناشایست و نادرستش قرار ندهد و این مورد واقعاً پیش آمد و آن خانم و خانواده زندگیشان را به طور کامل تغییر دادند.
بهانه قرار دادن فرزندان
برخورد ما باید از موضع آگاه کردن و روشن گری باشد.
معمولاً در این زمان ها اگر بخواهیم هدایتی انجام دهیم بعدا مسئول قلمداد می شویم و گرفتار این جملات ممکن است شویم که تو زندگی من را از بین بردی، تو زندگی من را خراب کردی در حالی که ما فقط خواستیم که کمکی بکنیم.
ترجیحاً در این موارد فقط روشن گری و نپذیرفتن فریب ها و خود فریبی ها چاره ی کار است، مثلا اگر که این مادر بگوید من به خاطر فرزندانم به این شرایط ناگوار ادامه می دهم ما باید به ایشان بگوییم که نه خیر، فرزندانتان فقط یک درصدی از دلیل شما هستند، دلایل دیگری وجود دارد و آن دلایل قطعاً آن قدر قوی هستند که باقی ماندن در این شرایط ناگوار را موجه جلوه می دهند.
به یاد داشته باشید از بیرون نمی شود قضاوت کرد و شاید در مورد آن آقا هم نتوانید به این قضاوتتان خیلی اعتماد کنید و در پایان توصیه می کنم که تک تک افراد این خانواده به مشاو معرفی بشوند البته بعضی از آنها بعید است که مرجعه کنند اما آن افرادی که مراجعه کنند حتماً به آنها کمک خواهد شد.
از خود گذشتگی مادر خانواده برای حفظ زندگی و فرزندان
